Godzina pąsowej róży (1963) - film - 13 obrázků. Fotky, plakáty, momentky z natáčení a další obrázky.
Na rozpoczęcie wakacji chciałabym zaproponować wam polską produkcję z 1963r, czyli Godzina pąsowej róży. Film ogląda się bardzo przyjemnie, jest lekki i zabawny. Opowiada historię młodej warszawianki Ani, która cofa się w czasie za pomocą starego zegara swojej ciotecznej prababki Eleonory (aby uniknąć kłótni z rodzicami o swoje spoźnialstwo przekręca wskazówki). Z ówczesnej stolicy przenosi się do lat 80. XIX wieku, gdzie społeczeństwem rządzą staroświeckie zasady i poglądy. Po ulicach jeżdżą dorożki, kobiety noszą piękne suknie i sztywne gorsety a mężczyźni-gentlemani bynajmniej jeszcze nie wyginęli ;) Sama bohaterka jest postrzegana natomiast jako troszeczkę chora psychicznie przez co następujące wydarzenia są jeszcze bardziej komiczne, ponieważ to co dla Ani było normalne, w tamtych czasach okazało się nie do przyjęcia. Aby wrócić do swoich czasów nasza bohaterka musi odnaleźć stary zegar...a w między czasie wplata się oczywiście wątek miłosny ;) W filmie zagrały ówczesne sławy polskiego kina tj.: Elżbieta Czyżewska (Ania), Lucyna Winnicka (Eleonora), Barbara Ludwiżanka (gosposia Genowefa). Co więcej zyskał dużą popularność i zdobył Złotego Lwa na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym dla Dzieci i Młodzieży w Wenecji, a w 1964 r. został wyróżniony na MFF dla Dzieci i Młodzieży w Cannes. Dla moli książkowych dodam jeszcze, że film powstał na podstawie powieści Marii Krüger (autorka Karolci) pod tym samym tytułem. Możecie obejrzeć go na YT: zdjęcia: Filmoteka Narodowa
Godzina pąsowej róży. 1963 Directed by Halina Bielińska. Cast; Crew; Details; Releases; Cast. Elżbieta Czyżewska Lucyna Winnicka Jerzy Nasierowski Wiesława
Polska autorka literatury dziecięcej i młodzieżowej w prasie dla dorosłych oraz dziennikarka. Urodziła się 6 września 1904 r. w Warszawie, natomiast zmarła w wieku 95 lat (13 sierpnia 1999 r. również w Warszawie). Z zawodu - ekonomistka. Była córką Edmunda Krügera i Anieli Pauliny z Dobosiewiczów. Ukończyła Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Warszawskiego (polonistykę i prawo), a także Akademię Nauk Politycznych w Warszawie. Maria Krüger debiutowała w 1928 r. w czasopiśmie młodzieżowym „Płomyczek” opowiadaniami dla dzieci. W kolejnych latach rozwoju swej twórczości publikowała również opowiadania i artykuły m. in. w takich tytułach jak „Świerszczyk”, „Płomyk”, „Dziatwa”, „Słonko” i „Poranek”. Ponadto współpracowała z „Wieczorem Warszawy”, gdzie zamieszczała swe opowiadania i felietony. Podczas okupacji współdziałała z grupą demokratyczną „Epoka”. W czasie zaś II wojny światowej uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim. Prowadziła też stołówkę dla pracowników Komunalnej Kasy Oszczędności m. st. Warszawy. Zaraz po wojnie pracowała w Ministerstwie Kultury i Sztuki, a następnie w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pracowała też na stanowisku w konsulacie polskim, w Bernie i Rabce (tu prowadziła teatr lalkowy). W Polski Radiu zaś prowadziła audycje dla kobiet. W jej karierze artystycznej bardzo ważny okazał się rok 1955, kiedy to stworzyła widowisko telewizyjne „Miś z okienka” – kultowy program dla dzieci emitowany przez TVP (1958 – 1973). Pisarka była też aktywnym członkiem ZLP (1958 – 81) oraz Polskiego PEN Clubu (od 1967 r.). Spośród napisanych przez nią książek do najbardziej znanych należy „Karolcia” (1959 r.), która została przetłumaczona na kilka języków. Wyszła też jej druga część pt. „Witaj Karolciu!”. Na jej podstawie zrealizowano nawet spektakl telewizyjny (1995 r.), a w 2008 r. książka została zekranizowana (reż. Jowita Gondek). Do ważnych utworów Marii Krüger należą też „Ucho, dynia, sto dwadzieścia pięć!”, a także powieść dla młodzieży „Godzina pąsowej róży”, na podstawie której nakręcono film. Powieść doczekała się też adaptacji radiowej . Film zrobił nawet prawdziwą furorę wśród nastolatek, głównie dlatego, że zagrały w nim ówczesne sławy polskiego kina, takie jak chociażby Elżbieta Czyżewska, Lucyna Winnicka czy Barbara Ludwiżanka. Maria Krüger napisała również „Szkołę narzeczonych”. W 1978 r. przyznano jej nagrodę Prezesa Rady Ministrów za całokształt twórczości. Otrzymała też dwa odznaczenia za swą aktywną działalność w czasie wojny: Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 r. oraz Odznakę Grunwaldzką. Twórczość: • 1930 „Nasi przyjaciele” • 1957 „Dar rzeki Fly”• 1959 „Karolcia” • 1960 „Godzina pąsowej róży”• 1964 „Ucho, dynia, sto dwadzieścia pięć!”• 1970 „Witaj, Karolciu” • 1976 „Złota korona. Opowiadania z historii Polski”• 1981 „Serce dzwonu”• 1988 „Odpowiednia dziewczyna”• „Było? Nie było?”• „Po prostu Lucynka P”. Rozwiń więcej
LINEA - GODZINA PĄSOWEJ RÓŻY. Przepiękna szklana patera wykonana tychniką fusingu, polegającą na jednoczesnym barwieniu i kształtowaniu szkła w
Dane szczegółowe:Wydawca: SiedmiorógRok wyd.: 2022Oprawa: miękkaIlość stron: 288 143x205 mmEAN: 9788382791006 ISBN: 978-83-8279-100-6 Data: 2022-04-29 pozycja dostępna Wyślemy w czasie: 2-4 dni × 1 / 1 Opis książki:Powieść potwierdzająca słuszność powiedzenia, że podróże kształcą. Także te odbywane w czasie... Szesnastoletnia dziewczyna ze współczesnej powojennej Warszawy, za sprawą swojej babki zostaje przeniesiona o sto lat w przeszłość. Ubrana w ciasny gorset, umieszczona na pensji dla panien, na własnej skórze przekonuje się, jak wygląda życie według narzuconych przez kogoś zasad, zdyscyplinowane i oparte na nienaruszalnych wartościach. Kiedy Ania wraca do swojej rzeczywistości, jest już inną osobą - o wiele bardziej refleksyjną i lepiej rozumiejącą "Godzina pąsowej róży" - Maria Kruger - oprawa miękka - Wydawnictwo Siedmioróg. Książka posiada 288 stron i została wydana w 2022 r. Cena zł. Zapraszamy na zakupy! Bądź pierwszy - Oceń, napisz recenzję/opinię [+]
cytaty z książki "Godzina pąsowej róży" katalog cytatów [+ dodaj cytat] Ponieważ, nie wiesz czym jest czas, więc i tak nic nie tracisz. Tylko ludzie, których czas minął potrafią docenić jego wartość.
Odpowiedzi Sumak odpowiedział(a) o 22:23 Kilkunastoletnia Ania przychodzi za późno do domu. Doskonale wie, że czeka ja kolejna niemiła kłótnia z rodzicami. Jedynym sposobem na jej uniknięcie, jest cofnięcie wskazówek w zabytkowym zegarze, by mieć alibi. Zegar należał kiedyś do ciotecznej prababki dziewczyny Eleonory, a teraz stoi w jej pokoju. Dziewczyna nawet nie przypuszcza, że ten zabytkowy czasomierz, jest niezwykły Dodatkowo dziewczyna przez przypadek rozbija szkło, w oprawionym w ramki zdjęciu swej ciotecznej prababki. Odrobina krwi ze zranionego palca kapie na różę, którą na fotografii trzyma kobieta. Róża jakby ożywa i staje się coraz piękniejsza, lecz Anda uznaje to za swoje przewidzenie i przestaje się tym przejmować. Nagle dzieje się coś bardzo dziwnego. Wprawione w ruch wskazówki zegara samoistnie biegną do tyłu w zawrotnym wprost tempie. Dodatkowo prababka jakby nigdy nic wychodzi z własnej fotografii i wachluje się pąsową różą. W tej chwili Anda orientuje... Uważasz, że ktoś się myli? lub
Godzina pąsowej róży. Kilkunastoletnia Ania przychodzi za późno do domu. Doskonale wie, że czeka ja kolejna niemiła kłótnia z rodzicami. Jedynym sposobem na jej uniknięcie, jest cofnięcie wskazówek w zabytkowym zegarze, by mieć alibi. Zegar należał kiedyś do ciotecznej prababki dziewczyny Eleonory, a teraz stoi w jej pokoju.zapytał(a) o 14:53 Pomożecie mi z lekturą ?(streszczenie 'Godzina pąsowej róży') Więc byłam chora a pani powiedziała że za tydzień przerabiamy nic nieświadoma poszłam w czwartek do szkoły i dowiedziałam się ze jutro, w piątek przerabiają 'Godzinę pąsowej róży'.mama kupiła mi książkę w czwartek, jestem na 10 rozdziale i proszę dajcie jakieś streszczenie ,plisss! Odpowiedzi Godzina pąsowej różyKilkunastoletnia Ania przychodzi za późno do domu. Doskonale wie, że czeka ja kolejna niemiła kłótnia z rodzicami. Jedynym sposobem na jej uniknięcie, jest cofnięcie wskazówek w zabytkowym zegarze, by mieć alibi. Zegar należał kiedyś do ciotecznej prababki dziewczyny Eleonory, a teraz stoi w jej pokoju. Dziewczyna nawet nie przypuszcza, że ten zabytkowy czasomierz, jest niezwykły Dodatkowo dziewczyna przez przypadek rozbija szkło, w oprawionym w ramki zdjęciu swej ciotecznej prababki. Odrobina krwi ze zranionego palca kapie na różę, którą na fotografii trzyma kobieta. Róża jakby ożywa i staje się coraz piękniejsza, lecz Anda uznaje to za swoje przewidzenie i przestaje się tym przejmować. Nagle dzieje się coś bardzo dziwnego. Wprawione w ruch wskazówki zegara samoistnie biegną do tyłu w zawrotnym wprost tempie. Dodatkowo prababka jakby nigdy nic wychodzi z własnej fotografii i wachluje się pąsową różą. W tej chwili Anda orientuje się, że ma na sobie ubranie zgodne z modą noszoną za czasów prababki. Dziewczyna znajduje się, razem z nią, w jakimś dziwnym, nieznanym miejscu. Została przeniesiona w czasie do innego świata, jest w Warszawie w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Andę cała ta sytuacja na początku śmieszy i bawi, ale później zaczyna się przeciw niej buntować. Okazuje się bowiem, że w tamtych czasach krępuje ją nie tylko długa suknia, gorset, koronkowe pantalony i kapelusz. Przez cały czas jest bardzo zmieszana i próbuje odnaleźć się w tej zupełnie nowej dla siebie sytuacji. Okazuje się, że cała jej rodzina wiedzie „normalne” życie w tamtych czasach. Dziewczyna traktuje wszystkich wokoło jak skończonych dziwaków. Przez cały czas ktoś ją strofuje za nieodpowiednie zachowanie, albo słownictwo, które jest czymś normalnym w XX wieku. Staroświeckie otoczenie uważa dziewczynę za postrzeloną, a nawet niezrównoważoną psychicznie. Anda spędza tam kilka lat, które są pełne przezabawnych i dziwnych przygód. Nastolatka nadal nie jest w stanie zaadaptować się w nowej epoce i przez cały czas niezwykle energicznie próbuje „odkręcić czas”. Bardzo martwi to jej prababkę, która pragnie pokazać Andzie, że końcówka XIX wieku była najpiękniejszym okresem dla kobiet. Jej kuzynka ma również nadzieję, że prawnuczka zechce razem z nią zostać w tej epoce już na zawsze. Niestety dla niej, a na szczęście dla Andy, dziewczynie udaje się odnaleźć sposób na powrót do współczesnych czasów. Z wielkim zadowoleniem i jeszcze większą ulgą odnajduje wreszcie tajemniczy zegar i powraca do swych codziennych kłopotów i obowiązków. Jednak ciche porozumienie pomiędzy nią i prababką z fotografii nie zniknie już nigdy Jnna:) odpowiedział(a) o 14:21 Anda, w wyniku manipulowania wskazówkami starego rodzinnego zegara, w bardzo nieodpowiedniej chwili (jak się później okazuje), przenosi się w czasie. Całe zamieszanie spowodowane było chęcią pójścia na basen przyszłej gwiazdy pływackiej. Tu trening, a tu zaniedbania wystarczy takie małe, malutkie oszustwo z cofnięciem wskazówek zegara i można by wyskoczyć na godzinkę z jeszcze w grę weszło stłuczone szkło w rodzinnym portrecie i kropla krwi na starej róży...I zaskoczona Anda odnajduje się nagle w innym otoczeniu, w innym ubraniu... jak się dowiaduje - w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Oprócz pięknej ciotki Eleonory, właścicieli tytułowej róży, Anda jest jedyną osobą świadomą tej zmiany w czasoprzestrzeni. Nowoczesność XX wieku znika w każdym wymiarze - nie ma elektryczności, samochodów (ani innych wynalazków ułatwiających życie), loty kosmiczne są wynalazkiem wyobraźni niejakiego pana Verne`a, nie istnieją zmiany obyczajowe, o których wcześniej Anda nawet nie myślała. Są za to gorsety i niewygodne ubrania, powozy, kocie łby na ulicach, gazowe oświetlenie, brak łazienek, pensje dla panienek i tysiące sytuacji, w których "nie wypada".Przeniesienie się bohaterki do minionego wieku daje doskonałą możliwość przybliżenia młodemu czytelnikowi wielu ciekawych momentów z codziennego życia: oświadczyny, przygotowania do ślubu, wypoczynek nad morzem, a także poznania strojów, wyposażenia mieszkań, pensji dla dziewcząt... Uważasz, że ktoś się myli? lub
. 336358320392131597356123
